What a month!

English version below.

Hier ben ik weer! Het heeft even geduurd maar vandaag is het dan zover, mijn nieuw reisverhaal. Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik Split achter mij liet en momenteel bevind ik mij in een andere wereld, althans zo voelt het maar later meer hierover. Voordat jullie verder lezen, raad ik jullie aan om even een biertje of een koffie te pakken, want dit reisverslag is iets langer dan jullie gewend zijn.

Oké daar gaan we:

Ik heb Split verlaten vroeg in de ochtend, na een wandeling van een dik uur kwam ik bij mijn eerste lift plek uit. Hier ben ik opgepikt door een aardige meneer met zijn auto vol met zakken olijven. Mijn backpack kon er prima bovenop volgens hem en hij heeft mij gedropt een stuk buiten Split. Vervolgens werd ik opgepikt door een vrouwtje van 65 en haar man van 72. En dit vrouwtje was bepaald geen zondag rijder. Volgens mij heeft ze elke auto ingehaald waar het mogelijk was en gordels waren volgens haar niet nodig, onze Max kan nog wel wat van haar leren. Na een uur met deze racevrouw in de auto heeft ze mij op een plek afgezet waar ik vervolgens nog drie liften geregeld heb om uiteindelijk vlak voor de grens met Bosnië en Herzegovina uit te komen. Daar door een dorpje rondgelopen op zoek naar mijn laatste lift richting Mostar. Een vriendelijke man kwam naar mij toen en gaf mij een hand vol mandarijnen, net vers geplukt van de bomen, top vent. Na twee heerlijke mandarijnen achter de kiezen mijn laatste lift gevonden naar Mostar.Daar aangekomen en ik stond versteld… Het was nog goed te zien wat de oorlog heeft veroorzaakt in die tijd. De kogelgaten zaten nog in de muren en op sommige plekken waren de huizen nog totaal verwoest. Desondanks was Mostar een prachtige stad en na twee indrukwekkende dagen heb ik besloten om weer naar de Kroatische kust te gaan. Dubrovnik was mijn laatste halte in Kroatië, hier ben ik in een fantastisch hostel terecht gekomen. Veel nieuwe vrienden gemaakt en na twee dagen kon ik opzoek naar een nieuwe lever. In dit hostel heb ik Raoul ontmoet, een Duitse jongen die net als mij liftend naar Iran wil. We hebben daar besloten om een tijdje samen te gaan reizen. We hebben Dubrovnik verlaten en zijn liftend naar Kotor (Montenegro) gegaan. In Kotor hebben we genoten van een hostel met fantastische mensen en een prachtige omgeving. Na drie dagen te hebben doorgebracht in Kotor kwamen we op het idee om een hike door de bergen te doen. Na wat research op het internet, vonden we een drie daagse hike van Montenegro naar Albanië. Iedereen in het hostel verklaarde ons voor gek, want in de bergen was het in de nacht al aardig aan het vriezen en op sommige plekken lag al een aardige pak sneeuw. Maar dat maakte het avontuur natuurlijk nog veel mooier. Nadat we hadden besloten hadden om ervoor te gaan, hebben we onze spullen gepakt, vaarwel gezegd tegen de mensen die ons voor gek verklaarden en zijn we richting Podgorica gegaan. Daar hebben we alle voorbereidingen getroffen voor de hike en hebben we een lift kunnen regelen die ons tot in de bergen van Montenegro bracht. Na een rit van drie en half uur kwamen we dan eindelijk aan in het plaatsje Plav, waar tot onze grote verbazing al sneeuw lag… en dat was nog niet eens de plek voor onze hike, ja mensen dit gaat nog wat worden. Na een ijskoude nacht in een guesthouse waar ze geen centrale verwarming hadden, zijn we vroeg ons bed uitgegaan om de papieren te regelen bij het politiebureau. Het gehele politiebureau verklaarde ons voor gek en in eerste instantie wilden ze ons geen toestemming geven voor ons trip, want het was te koud en er lag teveel sneeuw. Na een mooi verhaal van onze kant over alle ervaring die we hadden in de Oostenrijkse Alpen hebben ze ons dan toch maar toestemming gegeven en konden we met een officieel papier onze weg vervolgen. De eigenaar van het guesthouse heeft ons afgezet bij de start van onze hike en vanaf daar kon het avontuur beginnen. En het was werkelijk fantastisch!! Met beiden een backpack van +- 20 kg zijn we in drie dagen van Vusanje naar Valbonë gelopen. Onze eerste overnachting was op 1500 meter hoogte en we wisten beiden dat dit een vreselijk koude nacht ging worden. Tent opgezet en hout verzameld voor het kampvuur. Na vier uur bij het kampvuur te hebben gezeten zijn we beiden de tent ingekropen. Met vier verschillende lagen kleren, twee paar sokken en een muts lag ik nog steeds te bibberen in de tent. Op den duur was het -10 en alles was bevroren. De volgende ochtend gelijk het kampvuur weer aangemaakt en daarbij opgewarmd. En er stond ons weer een wandeltocht van 8 uur te wachten, feest! Na de tweede dag kwamen we aan in Theth. Hier stonden een paar huizen en één daarvan was een guesthouse. Hier hebben we dan ook de nacht doorgebracht. Heerlijk gegeten bij deze mensen, die een woonkamer hadden met twee stoelen, een tafel en een openhaard en dat was het. Ja welkom in Albanië dachten we beiden. Na een koude (geen verwarming) maar betere nacht in het guesthouse wilden we beiden een douche nemen de volgende ochtend, maar helaas was het water op. Pech gehad dus, dan maar vroeg aan het ontbijt. Vaarwel gezegd tegen de fantastische mensen van het guesthouse en onszelf klaar gemaakt voor de laatste dag. Nog een hike van 9 uur en ik was al helemaal kapot van de vorige twee dagen. Om van Theth naar Valbonë te gaan moesten we een klim maken tot aan 1800 meter hoogte. En op een gegeven moment was het zo stijl, ik denk dat ons Bauke en Chrisje Froome hier met hun fietsen achteruit waren gerold. Stap voor stap en met een loodzware tas kwamen we na 4 uur eindelijk boven. Even genoten van een geweldig uitzicht en tijd voor wat foto’s. Heel lang konden we niet genieten, want we moesten nog 5 uur lopen naar Valbonë en dit was 5 uur lang afdalen. Toen we dan uiteindelijk in Valbonë aankwamen hebben we een guesthouse gevonden, een warme douche genomen, een bord met eten en ik heb ook maar gelijk twee nieuwe knieën besteld, want na drie dagen hiken waren die er helemaal klaar mee. Om 19:00 uur lag ik dan al heerlijk in mijn nest. De volgende ochtend hebben we een busrit van 6 uur nodig gehad om vanuit de bergen in Tirana aan te komen. Ondanks mijn geklaag over deze loodzware hike was het een onvergetelijke ervaring en heb ik genoten van een ongekende natuur. Aangekomen in Tirana heb ik samen met Raoul een hostel geboekt om daar wat dagen te relaxen en vooral niet teveel te doen. Terwijl ik dit nu type is Raoul twee weken geleden alweer vetrokken naar Griekenland en bevind ik mij nog steeds in het hostel. Het moment dat ik aankwam in Tirana was ik verkocht. Deze stad is zo anders dan alle andere steden die ik heb bezocht. De westerse wereld is hier nog niet volledig ingetreden en alles is hier nog lekker simpel. De mensen zijn onwijs vriendelijk en het eten en drinken is heerlijk. En dan hebben we het nog niet gehad over de prijzen hier. Uiteten voor een paar euro en halve liters bier voor één euro. Een prima plek voor mij om langer door te brengen dus.

Ik doe nu vrijwilligerswerk in het hostel, waarvoor ik gratis onderkomen krijg. Het enige wat ik hoef te doen is mensen in en uitchecken en zorgen dat de gasten het naar hun zin hebben in, veel makkelijker kan het niet. En naast dat ben ik boeken aan het lezen, ga ik de stad in en kan ik genieten van wandelingen in de bergen die om Tirana liggen.

Oké dit was het eerst wel weer. Mijn volgende reisverslag zal vanaf een hele andere plek zijn, maar dit wordt voor jullie lezers nog even een verassing. 

Ciao

English version:

Here I am again! It took a while, but today it is time for my new travel story. It has been more than a month since I left Split behind and currently I find myself in a different world. At least, that's how it feels but later more about it. Before you go on with reading, I advise you to grab a beer or a coffee, because this travel story is a bit longer than you are used to.

Ok here we go!

I left Split early in the morning and after an hour walk arrived to my first hitchhiking spot. Here I was picked up by a nice gentleman with his car full of olives. My backpack was fine on top of the olives and he said and he would drop me off a bit outside of Split. Then I was picked up by a woman of 65y.o. and her husband of 72. And she was not a Sunday driver. I think we have overtaken every car where it was possible and the belts were not necessary according to her. Our Max Verstappen can still learn something from her. After an hour of this race the woman dropped me off in a place where I then arranged three more lifts to end up just before the border with Bosnia and Herzegovina. Walking through a village in search of my last lift in the direction of Mostar, a friendly man approached and offered me a bunch mandarins on his hand, just freshly picked from the trees, a top guy. After two delicious mandarins I found my last ride toward Mostar. I arrived in Mostar and was shocked ... It was still easy to see what the war caused during that time. The bullet holes were still in the walls and in some places the houses were totally destroyed. Nevertheless, Mostar was a beautiful city and after two impressive days I decided to go back to the Croatian coast. Dubrovnik was my last stop in Croatia, here I ended up in a fantastic hostel. Many new friends had been made and after two days I could look for a new liver. In this hostel I met Raoul, a German guy who, like me, wants to hitchhike to Iran. We decided to travel together for a while. Raoul and I left Dubrovnik for Kotor (Montenegro) where we enjoyed a hostel with fantastic people and beautiful surroundings. After spending three days in Kotor we came up with the idea of ​​going on a hike through the mountains. After some research on the internet, we found a three-day trek from Montenegro to Albania. Everyone in the hostel declared us crazy, as it was already freezing in the mountains at night and in some places there was already a nice pack of snow. But that made the adventure even more beautiful. After the decision was made, we took our stuff, said goodbye to the people who told us we were crazy and headed to Podgorica. In the capital we made all the preparations for the hike, managed to arrange a lift that brought us to the mountains of Montenegro. After a three and a half hour ride Raoul and I finally made It to the town of Plav, where, to our great surprise, there was already snow ... and that was not even the start of our hike. Yes, people this is going to be an adventure. After an icy night in a guesthouse where they did not have central heating, we went out early to check the papers at the police station. Once we revealed our plan, the entire police station declared us crazy and at first they did not want to give us a permission for the trek, saying it was too cold and there was too much snow. After a nice story from our side about all the experience we had in the Austrian Alps they gave us a go and we were able to continue the journey with an official paper. The owner of the guesthouse dropped us off at the starting point and from there the adventure could finally begin. And it was really fantastic !! Both of us with a couple of backpacks + - 20 kg we walked from Vusanje to Valbonë in three days. Our first night was at 1500 meters of altitude and we knew that this was going to be a horribly cold night. We set up the tent and collected some wood for the campfire. After having sat at the only warm spot for four hours we both went ‘indoors’. With four different layers of clothes, two pairs of socks and a hat, I was still shivering. Sometime in the early morning it was -10 C° and everything was frozen. The next morning we made the campfire running again and thereby we warmed up. And there was again a walking day of 8 hours, nice! After the second day we arrived in Theth. There were a few houses and one of them happened to be a guesthouse were we spent the following night. Raoul and I had delicious food with these people who had a living room with two chairs, a table and a fireplace on top. Nothing else. “Yes, welcome in Albanië” the thought crosses oud minds. After a cold (no heating) but better night in the guesthouse we both wanted to take a shower the next morning, but unfortunately the water was running out. So, bad luck and an early breakfast then. Saying goodbye to the fantastic people of the dwelling we shared and getting ourselves ready for the last day. Another hike of 9 hours and I was completely broken from the previous two days. To get from Theth to Valbonë we had to make a climb up to 1800 meters altitude. And at one point it was so stylish, I think Bauke Mollema and Chris Froome would have been rolled back with their bikes there. Step by step and with a heavy bag we finally reached the top after 4 hours. Being able to enjoy a great view we made some photos but couldn’t relish it any longer as we had to walk another 5 hours to Valbonë and this was about going down for 5 hours. When we finally arrived in Valbonë, found a guesthouse, took a hot shower, a plate with food and I also ordered two new knees, because after three days of hiking they were completely finished. At 7 o'clock I was already in my nest. The next morning we needed a bus ride of 6 hours to arrive from the mountains in Tirana. Despite my complaining about this heavy hike, it was an unforgettable experience and I enjoyed an unprecedented nature. After making it to Tirana, Raoul and I booked the same hostel to relax for a few days and not to do too much. As I’m typing this now, Raoul left for Greece two weeks ago and I am still in the hostel. The moment I arrived in Tirana I was sold. This city is so different from all the other cities that I have visited. The western world has not yet fully entered here and everything is still very simple. The people are unwise friendly, the food and drinks are delicious. Yet, we have not talked about the prices here. You can get a dinner for 3 or 4 euro and half a liter beer costs around 1 euro. So it’s a good place for me to hang around. I now do volunteer work in the hostel, for which I get free accommodation. All I have to do is check in and check out and make sure that the guests have fun, it is not much easier. And besides that I am reading books, I go into the town and enjoy walks in the mountains around Tirana.

Okay this was it! My next travel story will be from a totally different place, but this will be a surprise for you readers!

Ciao