An unforgettable summer!

English version below:

Gegroet allen! De laatste keer sloot ik mijn verhaal af met het feit dat ik mijn visum voor Iran binnenkort kon ophalen en dat de gebroeders Meinema op bezoek kwamen. De gebroeders Meinema zijn inderdaad op bezoek geweest, mijn visum voor Iran heeft mij helaas niet weten te bereiken……….

Ik heb mijn visum voor Iran aangevraagd en na vijf dagen is deze afgewezen. Een paar keer bij de ambassade geweest om te achterhalen waarom mijn aanvraag was afgewezen maar helaas geen antwoord. Er zat niks anders op dan het nog een keer te proberen. Weer alles ingevuld en nu drie keer gecheckt voordat ik alles verstuurde. Het duurde dit keer geen vijf dagen, nee het duurde dit keer vijf weken en het antwoord was weer hetzelfde. Dus met andere woorden, het Iran avontuur gaat voorlopig niet door. Oké genoeg over Iran, ik vond en vind het nog steeds jammer, maar helaas is er niks aan te doen. Dus wat heb ik in deze afgelopen weken allemaal gedaan? Ik probeer het kort en overzichtelijk te houden, Oké daar gaan:

Ik heb ongeveer zeven weken in Georgië doorgebracht en een dikke zes weken in Tbilisi. Het hostel waar ik verbleef voelde aan als een tweede huis. De eigenaar Sam kwam uit Egypte en was de meest relaxte hosteleigenaar die ik ooit ontmoet had. Hij maakte zich nergens druk over en had soms niet eens door welke personen er in zijn hostel aanwezig waren. Maya en Lamara waren de schoonmaak dames in het hostel en woonden daar tevens ook. Vooral Maya was zo gek als een deur en had voor iedereen een schitterende bijnaam.  En dan was daar Rastin nog, deze toffe gast kwam uit Iran en verbleef de gehele zomer in het hostel. Ik denk dat ik samen met Rastin mijn gehele zomer heb doorgebracht. De eerste weken in Tbilisi was het zo ontzettend warm dat je eigenlijk niks kon doen. Daarom besloten om mijn spullen te pakken en naar de bergen te vertrekken. Hier heb ik vijf dagen doorgebracht en heb ik één nacht met mijn tentje op 3000 m. hoogte geslapen, een ontzettend gaaf gevoel, maar ook vreselijk koud in de nacht! Na vijf dagen in de bergen te hebben doorgebracht, was ik weer heerlijk afgekoeld. Snel terug naar Tbilisi en vooral terug naar MyHostel en de geweldige mensen die er verbleven, het voelde weer als thuis komen toen ik één stap binnen zette.

Na enkele dagen in Tbilisi was het dan eindelijk zover! Ik werd wakker en begon een ontbijt te maken, dit keer niet voor één persoon maar voor drie personen! De gebroeders Meinema waren gearriveerd. Terwijl ik bezig was met het ontbijt, stond Robin ineens in de keuken, dit moment zal ik nooit vergeten, het was een geweldig gevoel. Even later ontwaakte ook Mischa en we waren compleet, dit ging een fantastische week worden!! We hebben een auto gehuurd voor enkele dagen waarmee we door de bergen zijn gereden en we hebben het ‘echte’ Georgië opgezocht, waar de koeien, geiten, schapen en ezels nog door de straten lopen en waar de mensen nog authentiek zijn, de plaatsen die nog niet aangetast zijn door toerisme. Verder hebben we genoten van het hostel leven, de stad verkend met zijn drieën, zijn we vaak naar Tbilisi sea geweest met de mensen van het hostel en hebben we veel tijd doorgebracht bij Nanna&Anna. Dit was mijn en nu ook hun favoriete plek in Tbilisi, bier voor 0,70 euro cent en elke avond ontmoet je er nieuwe mensen. In het hostel hebben we ook Thais ontmoet, een leuke dame uit Brazilië (hier later meer over) die samen met Rastin ons clubje compleet maakte tijdens deze week. Helaas ging de week natuurlijk veel te snel voorbij.. Na een geweldige week was het weer tijd om afscheid te nemen. Robin en Mischa ik ben jullie erg dankbaar dat jullie mij hebben komen opzoeken en het was een week om nooit te vergeten, bedankt!

Aangezien het Iran avontuur niet meer doorgaat, moest ik een nieuw plan maken. Besloten om een visum voor China te verkrijgen, normaal is dit een heel proces en kan het alleen geregeld worden in het land waar je woont maar ik stapte maandag ochtend goed voorbereid de ambassade binnen en vrijdag ochtend kon ik mijn visum al ophalen. Op naar China!

Na een dikke zes week moest het dan toch een keer gebeuren, ik moest weer verder dus dat betekende dat ik deze geweldige stad moest verlaten. Met pijn in mijn hart nam ik afscheid van Rastin, Sam, Maya en Lamara en de rest van het hostel. Ik heb hier een geweldige tijd gehad en veel nieuwe ervaringen opgedaan. Op een zondagochtend ging de wekker vroeg, ik ging eindelijk weer op pad, alleen ging ik niet alleen op pad. Thais ging met mij mee liftend naar Armenië, hier hebben we samen een geweldige week doorgebracht, dus ook maar besloten om samen naar Azerbeidzjan te gaan. Omdat Armenië en Azerbeidzjan nog steeds in oorlog zijn, is er geen grensovergang tussen deze landen. Dit betekende dat we voor één nacht terug moesten naar Georgië om dan vanuit Georgië de grens over te steken naar Azerbeidzjan. Na een helse dag zijn we uiteindelijk aangekomen in Baku. Deze stad is eigenlijk één grote leugen, het hele land leeft in armoede maar deze stad staat vol met grote en luxe gebouwen. Thais zou na het Baku avontuur naar de Balkans gaan en ik moest de boot nemen die mij naar Kazachstan bracht. Alleen ging ik niet alleen naar de haven maar samen met Thais. Haar Balkan avontuur gaat voorlopig even niet door en dit vind ik bepaald niet erg. Samen hebben we de boot genomen naar Kazachstan, een bootvaart van normaal gesproken 24 tot 30 uur over de Kaspische zee, maar dit keer deed de boot er 52 uur over. Door de harde wind op zee kon de boot niet aanleggen in de haven van Aktau (Kazachstan). We konden de haven al zien liggen maar hebben alsnog 1,5 dag voor de haven gelegen en we moesten wachten tot de wind ging liggen. Gelukkig was het gezellig op de boot met andere backpackers en veel vrachtwagenchauffeurs. Uiteindelijk van de boot af in Aktau en daar hebben we twee dagen doorgebracht. Aangezien we samen naar Kyrgyzstan en Tajikistan gaan moesten we een enorme afstand afleggen naar de stad Almaty. Dit is meer dan 2000 km door de woestijn en hierbij is liften geen optie. We hebben gekozen voor de trein. Deze oude sovjet trein stopte om het half uur en had er nou niet echt gang in zitten. Mede daardoor duurde deze trein rit 60 uur. We deelden een cabine met een baby, zijn moeder en zijn oma. Veel slapen zat er dus ook niet in, maar we hebben ons toch prima weten te vermaken in de trein. Voor het uitzicht hoef je deze treinrit niet te boeken, want het is letterlijk 60 uur lang naar een woestijn kijken. Momenteel zijn we aan het bijkomen in Almaty en over een paar dagen steken we de grens over naar Kyrgyzstan en dan door naar Tajikistan.

Zo, dit was het eerst wel weer. Ik hoop dat jullie het verhaal allemaal een beetje konden volgen en bedankt voor het lezen. Ciao

English version:

Hello everybody! The last time I ended my story with the fact that I could pick up my visa for Iran soon and that the brothers Meinema would come to visit. The Meinema brothers indeed visited, my visa for Iran has unfortunately not been able to reach me though..........

I applied for my visa for Iran and after five days it was rejected. I went few times to the embassy to find out why my application was rejected but unfortunately I got no answers. There was nothing to do but to try again. Again I filled in everything, at this time I checked three times before sending everything. This time It did not take five days… no, it took five weeks and the answer was the same again. So in other words, the Iran adventure is not going on for the time being. Okay enough about Iran, I found it out and I still regret it, but unfortunately there is nothing to do. So what have I done in these past weeks? I try to keep it short and clear, Okay here we go:

I spent about seven weeks in Georgia and good six weeks in Tbilisi. The hostel where I stayed there and that felt like a second home to me. The owner Sam from Egypt was the most relaxed hostel owner who I have ever met. He did not worry about anything and sometimes he did not even know who were the people in his hostel. Maya and Lamara were the cleaning ladies at the hostel and also lived there. Especially Maya was as crazy and funny lady and had a brilliant nickname for everyone. And then there was Rastin, this cool guy came from Iran and stayed in the hostel during the whole summer. I think I spent my entire summer together with Rastin. The first weeks in Tbilisi it was so hot that you could not do anything. That's why I decided to pack my things and leave to the mountains. There I spent five days and slept one night with my tent at 3000 m altitude, that was a very nice feeling, but also very cold in the night! After spending five days in the mountains, I had cooled down again. Quickly back to Tbilisi and especially back to MyHostel and the wonderful people who stayed there, it felt like coming home when I took one step in the building.

After a few days in Tbilisi, it finally happened! I woke up and started making breakfast, this time not only for one person but for three people! The Meinema brothers had arrived. While I was busy with breakfast, Robin got suddenly in the kitchen, this moment I will never forget, it was a great feeling. Moments later Mischa also woke up and we were complete, this was going to be a fantastic week !! We rented a car for several days with which we drove through the mountains and visited the 'real' Georgia, where the cows, goats, sheep and donkeys are still walking through the streets and where the people are still authentic, the places that were not yet affected by tourism. Furthermore, we enjoyed the hostel life, the city explored by the three of us, we often went to Tbilisi sea with the people from the hostel and we spent a lot of time at Nanna & Anna. This was my (and now) their favorite place in Tbilisi, beer for 0.70 euro cents and every night we would meet new people there. In the hostel we also met Thais, a nice lady from Brazil (more about this later) who together with Rastin made our club complete during this week. Unfortunately, of course, the week passed too quickly .. After a great week it was time to say goodbye. Robin and Mischa, I am very grateful to youthat you came to visit me and it was a week to remember, thanks!

Since the Iran adventure was no longer going on, I had to make a new plan. I decided to obtain a visa for China, normally this is a whole process and it can only be arranged in the country where you live, but I got in the embassy well prepared on a Monday morning and on Friday morning I could pick up my visa. On to China!

After a good six weeks it had to happen again, I had to go further so that meant that I had to leave this great city. With pain in my heart I said goodbye to Rastin, Sam, Maya and Lamara and the rest of the hostel. I had a great time there and gained lot of new experiences. On a Sunday morning the alarm went early, I finally went on the road again, but I did not go out alone. Thais went with me hitchhiking to Armenia, there we spent a great week together, so we decided to go to Azerbaijan together. Because Armenia and Azerbaijan are still in war, there is no border crossing between these countries. This meant that we had to return to Georgia for one night and then cross the border from Georgia to Azerbaijan. After a hellish day we finally arrived in Baku. This city is actually one big lie, the whole country lives in poverty, but this city is full of large and luxurious buildings. Thais would go to the Balkans after the Baku adventure and I would take the boat to Kazakhstan. However I did not go to the harbor alone, but together with Thais. Her Balkan adventure is  not going  on for a while and I do not mind. Together we took the boat to Kazakhstan, a boat trip from normally 24 to 30 hours over the Caspian Sea, but this time the boat took 52 hours. Because of the strong wind at sea, the boat could not moor in the port of Aktau (Kazakhstan). At this moment we could already see the harbor but we still had 1.5 days in front of the harbor and we had to wait for the wind to lie down. Fortunately, it was fun on the boat with other backpackers and many truck drivers. Finally the boat got to Aktau and there we spent two days. As we go to Kyrgyzstan and Tajikistan together, we had to travel a huge distance to the city of Almaty. This is more than 2000 km through the desert and here hitchhiking is not an option. We chose the train. This old soviet train stopped every half an hour and did not really get into it. Partly because of this, this train took 60 hours. We shared a cabin with a baby, his mother and his grandmother. Sleeping properly was not easy with a baby in the cabin, but we still managed to entertain ourselves well in the train. For the view you do not need to book this train ride, because it is literally 60 hours to see a desert. We are currently recovering in Almaty and in a few days we cross the border to Kyrgyzstan and then off to Tajikistan.

So, this was it again. I hope you all could follow a little bit of the story and thank you for reading. Ciao