The End

English version below:

Foto's zijn natuurlijk ook weer toegevoegd!

Zo, het heeft erg lang geduurd dit keer, maar hier is die dan, mijn laatste blog. De laatste keer dat jullie van mij hoorden stond ik op het punt om te vertrekken uit China. Maar waar ben ik nu? Dat komt later. Nu eerst een korte samenvatting van de laatste twee maanden.

8 November ben ik dan eindelijk uit China vertrokken! Ergens vroeg in de ochtend ben ik geland op het vliegveld in Bangkok, met de taxi naar het hostel en daar op een bankje gelegen, want het was nog te vroeg om in te checken. Mischa kwam drie uur na mij aan in Bangkok. Het was een geweldig gevoel om Mischa het hostel binnen te zien lopen. Allebei een bakje koffie naar binnen gewerkt en daarna gelijk Bangkok in. Van sight-seeing kwam weinig terecht, want na een uurtje rond gewandeld te hebben zaten we al aan het bier. Ze smaakten natuurlijk weer heerlijk en voordat we het wisten lagen we halverwege de middag al weer iets wat dronken in bed, oeps. De volgende dag in Bangkok zag er ook ongeveer zo uit, alleen hebben we dit keer wel wat meer van deze spuuglelijke stad gezien. Na twee dagen opgeslokt te zijn in Bangkok, stond onze volgende bestemming op papier, namelijk Cambodja. Mischa en ik hadden hier beide hoge verwachtingen van. Na een vlucht van nog geen 45 minuten kwamen we aan in Phnom Penh, het weer was heerlijk en na het inchecken bij het hostel was het tijd voor wat vermaak in het zwembad. Na twee dagen bij het zwembad te hebben gelegen hebben we besloten om een bezoek te brengen aan de Killing fields en het S21 museum (oude martel gevangenis). Tussen 1975 en 1979 was de Rode Khmer aan de macht in Cambodja. Zij hebben ongeveer 1/3e van de Cambodjaanse bevolking vermoord. Het was echt verschrikkelijk om dit allemaal te zien met beelden uit die tijd en met de verklaringen van sommige mensen die deze vreselijke tijd hebben overleefd. Met een raar gevoel loop je op deze plekken rond en je kunt je eigenlijk niet voorstellen dat mensen in staat zijn om dit andere mensen aan te doen.

Vanuit Phnom Penh zijn we met een mini busje naar het zuiden van Cambodja gescheurd, ja letterlijk gescheurd, want ik heb ongeveer tien schietgebedjes gedaan wanneer er weer drie vrachtwagens, twee auto’s en drie scooters tegelijk werden ingehaald met tegemoet komend verkeer. Maar gelukkig hebben we Sihanoukville veilig bereikt. Daar vertrok namelijk onze boot naar het eiland Koh Rong Sanloem. Aangekomen op het eiland zijn we naar het hostel gelopen wat gelegen lag aan het strand. Daar stonden Nicole en Jonna ons al op te wachten. Het was geweldig om mijn zusje eindelijk weer te zien na bijna een jaar. Op het eiland hebben we vijf dagen doorgebracht, waar we met z’n vieren zijn wezen kanoën, zwemmen, snorkelen en hebben we natuurlijk de nodige alcoholische drankjes genuttigd. Na vijf fantastische dagen op het eiland, namen we weer afscheid van mijn zusje en Jonna en gingen wij richting Kampot. Hier hebben we een aantal dagen rondgescheurd op scooters, zijn we bij het strand geweest en hebben we genoten van het heerlijke eten. Twee dagen voordat we vertrokken naar Siem Reap kreeg ik ineens last van een zware voedselvergiftiging, ik voelde mij echt zwaar ellendig en na een bezoek aan de dokter kreeg ik een waslijst aan antibiotica mee. Helaas was het heerlijke eten misschien toch niet zo heerlijk. Met een nachtbus zijn we uit Kampot vertrokken, ik voelde mij wel weer enigszins fit, dus de busrit was wel oké. Toen ik de volgende dag wakker werd in de bus keek ik Mischa aan: dat zag er niet goed uit. Na mijn voedselvergiftiging was het helaas nu de beurt aan Mischa. Snel met een Tuk Tuk naar het hostel gereden en daar heeft Mischa twee dagen ziek op bed moeten liggen. Ik ben weer enigszins op krachten gekomen met een goed boek en een aantal duiken in het zwembad. Voordat we Siem Reap gingen verlaten hebben we nog een bezoek gebracht aan de beroemde tempel Ankor Wat en de rest van het tempelcomplex. Hier hebben we bijna zes uur doorgebracht en het was fantastisch!

Na dik twee weken te hebben doorgebracht in Cambodja was het tijd om te vertrekken naar Myanmar! We hebben genoten van Cambodja maar het heeft helaas niet onze hoge verwachtingen kunnen waarmaken. Misschien hadden we er ook wel teveel van verwacht. Na weer een ontzettende lange vlucht van wel 1,5 uur kwamen we aan op het vliegveld van Yangong. CULTUURSCHOK. Door de exit van het vliegveld en daar stonden we dan, in Myanmar. Iedereen draagt er lange ‘jurken’ en de vrouwen hebben een soort klei op hun gezicht, wat is hier aan de hand? Met een gezellige taxichauffeur naar ons hostel gereden en daar werden we ontvangen door een jongeman die wij beiden niet snel zullen vergeten. Hij ontving ons met een grote glimlach en maakte ons gelijk aan het lachen, wat een prachtige kerel.  De volgende ochtend een simpel maar heerlijk ontbijt van onze grote vriend gekregen en daarna de gehele dag door Yangon gelopen. En na een uur hadden we het beiden al door, dit gingen twee fantastische weken worden in Myanmar. Wat een ontzettend vriendelijke en gastvrije mensen. En het feit dat er nog weinig tot geen toeristen waren maakte het alleen maar mooier. En ja ik weet het! Wij zijn ook toeristen, maar het is altijd fijn als je een van de weinigen bent. Na anderhalf dag te hebben genoten van Yangon zijn we vroeg in de ochtend met een bus naar Pha-An gereden, deze rit heeft dik zeven uur geduurd en de mensen waren maar al te nieuwsgierig wat deze twee toeristen in deze bus deden. Aangekomen in Pha-An namen we een taxi naar het guesthouse dat we hadden geboekt. Helaas bestond dit guesthouse niet. Gelukkig ging er een man (die Engels kon) met een ons mee en hielp ons een nieuw guesthouse te vinden. Al snel was dit gelukt en hadden we onze privé kamer voor een prikkie. De dagen die volgenden hebben we veelal rondgereden op onze scooter, hebben we een berg beklommen op het heetst van de dag (echt een aanrader!) en hebben we constant gezwaaid naar alle mensen die voorbij kwamen, mensen die in hun tuinen aan het werk waren en die kinderen die uit het huis gerend kwamen om naar ons te zwaaien. Het mooiste moment in Pha-An was op één van de dagen dat we met onze scooter aan het rondrijden waren, op den duur kwamen we in de middle-of-nowwhere, de weg was afgezet en er stond een bewaker met een groot kapmes. Na een aantal pogingen had ik hem eindelijk omgepraat om ons er langs te laten en toen begon het avontuur. Door de weilanden en langs de rijstvelden, door dorpjes waar nog nooit een toerist was geweest en zigzaggend langs de koeien die overal liepen en de zon ging ook nog eens langzaam onder, een dag die wij beiden niet snel zullen vergeten!

Na een mooi avontuur in Pha-An was het tijd om met de bus af te reizen naar het zuiden van Myanmar. Aangekomen in Dawei hebben we natuurlijk weer scooters gehuurd, zijn we wezen chillen bij het strand, gevoetbald met de locals op het strand en hebben we genoten van een heerlijke krabcurry met een ondergaande zon aan het strand. En daarna was het alweer tijd voor ons laatste avontuur in Myanmar. Na een rit van 2,5 uur op onze scooters kwamen we nog verder in het zuiden aan, we moesten op zoek naar een bordje dat aangaf: Sin Htauk beach rechts af.  Daarna nog een half uur met onze scooters over een onverharde weg en door een dorpje dat afgelegen lag van de bewoonde wereld. Aan het einde van het dorp moesten wij onze scooters parkeren en hadden we nog een tocht van een half uur te voet nodig om aan te komen op onze bestemming, namelijk: Sin Htauk Beach Bungalows, werkelijk een paradijs op aarde! Op dit fantastische witte strand met helder blauw water hebben wij vijf dagen volop genoten van onze luxe bungalow op het strand. De meeste mensen komen hier om te relaxen en een paar boeken te lezen, aangezien er geen internet signaal is. Maar Mischa en ik hebben er een expeditie Robinson avontuur van gemaakt. Vishengels maken/bouwen, vissen, snorkelen, pijl en bogen maken en iedere avond een kampvuur gemaakt voor de rest van de gasten. De vissen die we hadden gevangen konden we afgeven aan de Chef die ze speciaal voor ons ging bereiden. De eigenaar en de gasten die aanwezig waren keken hun ogen uit wat wij allemaal aan het maken en vangen waren die dagen, geweldig!

Helaas zat ook dit avontuur er weer op. En nu was het hele reisavontuur ook bijna ten einde. Na een lange reis kwamen we weer terug in Yangon waar ons vliegtuig ons terug bracht naar Bangkok. Hier hebben we nog drie dagen genoten van koude pilsjes en de herinneringen die we hebben opgedaan de laatste weken. En daarna was het voor Mischa tijd om in het vliegtuig te stappen richting Amsterdam. Ik bleef nog drie dagen langer en daarna was het voor mij ook tijd om in het vliegtuig te stappen. Niet naar Amsterdam maar naar Neurenberg, waar Thais mij stond op te wachten. 

In Augustus 2017 ben ik door Wendel afgezet in Duitsland met het idee om liftend de wereld te gaan bekijken. Nu 1,5 jaar verder en er is veel veranderd. Naast het feit dat ik het meeste haar op mijn hoofd kwijt ben en ik hier een baard voor heb terug gekregen. Heb ik helaas  geen visum voor Iran kunnen krijgen, wat eigenlijk de eerste echte bestemming zou zijn. Ben ik uiteindelijk liftend tot Azerbaijan gekomen, heb ik er een fantastische vriendin aan overgehouden, heb ik vier maanden in een wintersport gebied gewerkt, heb ik honderden mensen ontmoet, heb ik een deel van de wereld kunnen zien, heb ik honderden nieuwe ervaringen opgedaan en heb ik er geen seconden spijt gehad; van de beslissing die ik in Augustus 2017 heb genomen om met mijn backpack te vertrekken en te kijken waar het schip zou stranden. Het schip is momenteel gestrand in Erlangen, waar ik mij nu eerst ga settelen voor de komende maanden en vanuit daar kijken Thais en ik wel verder. Het zal waarschijnlijk geen Brazilië worden en waarschijnlijk ook geen Nederland, waar wel? Ik heb werkelijk geen idee en ik vind het heerlijk!

English version:

So, it took a long time, but here it is, my last blog. The last time you heard about me, I was about to leave China. But where am I now? That will come later. Now first a brief summary of the last two months.

November 8th I finally left China! Somewhere early in the morning I landed at the airport in Bangkok, with the taxi to the hostel and there I slept on a bench, because it was too early to check in. Mischa arrived in Bangkok three hours after me. It was a great feeling to see Mischa walking into the hostel. We had both a cup of coffee and then immediately off to the roads of Bangkok. We did a little of sight-seeing and then, after an hour of walking around, we were already drinking beer. They tasted delicious again, of course, and before we knew it we were in our beds a bit drunk somewhere in the afternoon, oops. The next day in Bangkok was kinda the same picture of the first, the only difference is that at this time we saw some more of this ugly city. After two days of being swallowed up in Bangkok, our next destination was Cambodia. Mischa and I both had high expectations. After a flight of less than 45 minutes we arrived in Phnom Penh, the weather was great and after checking in at the hostel it was time for some fun at the pool. After two days at the pool we decided to visit the Killing fields and the S21 museum (old torture prison). Between 1975 and 1979 the Red Khmer was in power in Cambodia. They killed about one third of the Cambodian population. It was really terrible to see all of this with images from that time and listening to the audio-testimonies of some people who survived this awful time. With a strange feeling you walk around in these places and you cannot really imagine what people are able to do to other people.

From Phnom Penh we went high speeded to the south of Cambodia by minivan, yes literally high speeded, because I did about ten little prays when three trucks, two cars and three scooters were overtaken simultaneously on the traffic. But fortunately we reached Sihanoukville safely! Our boat left to the island called Koh Rong Sanloem. Arriving on the island we walked to the hostel which was located on the beach. Nicole and Jonna were already waiting for us. It was great to finally see my sister again after almost an year. We spent five days on the Island, where we went canoeing, swimming, snorkelling and, of course, we did consumed a necessary amount of alcoholic drinks. After five fantastic days on the island, we said goodbye to my sister and Jonna and headed Kampot. There we drove around on our scooters, went to the beach and we enjoyed the delicious food. Two days before we left for Siem Reap, I suddenly suffered from severe food poisoning, I felt really miserable and after a visit to the doctor I got a big list of antibiotics. Unfortunately, the delicious food was perhaps not so safe. With a night bus we left Kampot, I felt a bit better again so the bus ride was okay. Only when I woke up the next day in the bus I looked at Mischa that did not look good. After my food poisoning, it was unfortunately now Mischa's turn. We went to the hostel quickly by a Tuk Tuk and Mischa had to lay sick in bed for two days. Time that I used to regain some strength by reading a good book and also with number of dives in the pool. Before we left Siem Reap, we visited the famous temple Ankor Wat and the rest of the temple complex… we spent almost six hours and it was fantastic!

After spending two weeks in Cambodia it was time to  head Myanmar! We enjoyed Cambodia, but unfortunately it did not live up to our high expectations. Maybe we also expected too much of it. After another very long flight of 1.5 hours we arrived at the airport of Yangong. CULTURE SHOCK. Through the exit doors of the airport and there we were, in Myanmar. Everyone wears long 'dresses' and the women have a kind of clay on their faces “what is going on here?”. We drove to our hostel with a friendly taxi driver and we were welcomed by a young man who we both will not soon forget. He received us with a big smile and made us laugh, what a wonderful guy! The next morning we received a simple, but delicious breakfast from our big friend and then walked around Yangon all day long. And after an hour we both had the same feeling: this was going to be two fantastic weeks in Myanmar. What a very friendly and hospitable people. And the fact that there were little or no tourists made it even more beautiful. And yes, I know! We are also tourists, but it is always nice if you are one of the few. After a day and a half enjoying Yangon we drove to Pha-An with a bus early in the morning, this ride lasted seven hours and the people were very curious about these two tourists in this bus. Arriving in Pha-An we took a taxi to the guesthouse that we had booked, but unfortunately this guesthouse did not exist. Luckily a man (who could speak English) who we met on the way, helped us find a new guesthouse. It was successful and we had our private room for a few dollars. In the days that followed, we mostly drove around on our scooter, climbed a mountain in the hottest part of the day (highly recommended!). And we from time to time we would wave at all the people who would come by… people who were just working in their gardens or kids who would run out of their houses once they saw us. The best moment in Pha-An was on when we were driving around on our scooter and eventually we arrived in the middle-of-nowhere, the road was blocked and there was a guard with a big machete. After several attempts, I finally convinced him to let us in and then the adventure began! We drove through the meadows and along the rice fields, through villages where there had never been a tourist and zigzagging along the cows that walked everywhere… the sun also went down slowly, a day that we both will not soon forget!

After a beautiful adventure in Pha-An it was time to travel by bus to the south of Myanmar. Arriving in Dawei we of course rent scooters again, we went chilling at the beach. There  we were playing soccer with the locals, and we also enjoyed a delicious crab curry with a setting sun. After that it was already time for our last adventure in Myanmar. After a ride of 2.5 hours on our scooters we went even further in the south. Then, another half an hour on our scooters on a dirty road and through a village, that was remote from the inhabited world. At the end of the village we had to park our scooters and we still needed a half-hour walk to arrive at our destination, a couple of Bungalows, by the beach… truly a paradise on earth! On this fantastic white place with clear blue water we could fully enjoy our luxury bungalow on the beach for five days. Most people come here to relax and read a few books, since there is no internet signal. But Mischa and I made an expedition Robinson adventure. Build fishing rods, fish, snorkel, we made arrows and arches and also a bonfire every night for the rest of the guests. We gave the fish that we caught to the Chef who prepared it especially for us. The owner and the guests were curiously observing all of our active way of spending our time making a lot there and how we were enjoying those days… that was great!

Unfortunately, this adventure was soon over as well. And now my whole journey adventure was almost over. After a long journey we arrived back in Yangon where our plane brought us back to Bangkok. Here we had three days of cold beer and the memories we have gained in the last weeks. And then it was time for Mischa to board in the airplane to Amsterdam. I stayed three days longer and after that it was time for me to get in the plane. Not to Amsterdam but to Nuremberg, where Thaís was waiting for me.

In August 2017 I was dropped by Wendel in Germany with the idea to go around and see the world. Now 1.5 years later, a lot has changed. Besides the fact that I have lost most of the hair on my head and I have received a beard for it.

Unfortunately, I have not been able to get a visa for Iran, which would actually be the first real destination. I finally hitchhiked to Azerbaijan, I got a fantastic girlfriend, I worked in a winter sports area for four months, I met hundreds of people, I saw a part of the world, I have gained hundreds of new experiences and I have not regretted even for two seconds of the decision I made in August 2017, to leave with my backpack and see where my travels will end. My travels ended in Erlangen, where I'm going to settle down for the coming months and from there me and Thaís will see what life brings to us. It will probably not be Brazil nor the Netherlands, where will it be then? I really have no idea and I love it!