Suffering under the Georgian heat

English version below:

Zo daar zijn we weer! De laatste keer dat ik van mij heb laten horen, was ik nog werkzaam in Oostenrijk met tempraturen ver onder nul elke dag. Op het moment van schrijven bevind ik mij in Tbilisi (Georgië) en zijn de tempraturen gemiddeld 38 graden boven nul. Het winterwerk avontuur was mooi, maar ook lang! De eerste maanden heb ik mij ontzettend goed vermaakt en heb ik veel meegemaakt. De laatste 3 á 4 weken waar lang en zwaar, het seizoen zat er bijna op en iedereen was er klaar mee. Halverwege April heb ik Oostenrijk verlaten en ben ik met de trein terug naar Groningen gegaan. Daar heb ik mijn wintersportspullen gedropt en heb ik veel tijd doorgebracht met mijn vrienden en familie. Na anderhalf week heb ik mijn backpack weer ingepakt en heeft mijn lieve moeder mij met de auto in Leer gedropt. Vanaf daar ben ik liftend tot aan Dresden gekomen, daar heb ik mijn tentje opgezet achter een benzinepomp en de volgende dag ben ik helemaal liftend tot aan Bratislava gekomen. En na één nacht in Bratislava ben ik uiteindelijk aangekomen in Budapest! Hier heb ik een kleine week doorgebracht en daarna ben ik verder gaan liften naar Belgrado (Servië), Skopje (Macedonië) en Thessaloniki (Griekenland). Dit was de stad die ik in December 2017 heb verlaten om te gaan werken in Oostenrijk, dus ik was weer terug op de plek waar ik mijn reis gestaakt had. Na ongeveer anderhalf week door Griekenland te hebben gereisd kwam ik eindelijk aan bij de grens van Turkije.

Ik moet jullie bekennen dat ik vooroordelen had over het land en over de bevolking, maar na twee dagen doorgebracht te hebben in Turkije konden deze vooroordelen gelijk de prullenbak in. Wat een fantastische mensen zijn die Turken, zo ongelofelijk gastvrij en iedereen, maar dan ook iedereen wil je helpen. Na twee dagen in een gehucht ben ik verder gaan liften richting Istanbul. Normaal houd ik niet zo van grote steden, maar dit is een stad waar ik graag nog een keer terug wil komen. Het is een stad met 20 miljoen inwoners en het is geweldig! Het kost je twee á drie uur om van het begin van de stad tot aan het centrum te komen, maar wanneer je eenmaal in het centrum bent, voelt het als een kleine gezellige stad. En ook hier in deze reuze stad waren de mensen ongelofelijk vriendelijk, behulpzaam en gastvrij. Nadat ik Istanbul heb verlaten, waren de hostels ook verdwenen, dat betekende veel in mijn tentje overnachten en via couchsurfing bij de mensen thuis. Vooral door couchsurfing heb ik de lokale bevolking leren kennen en wat Turkse woorden geleerd, want Engels is een vreemd begrip in dit land, het is moeilijk om Turken te vinden die Engels spreken. Na wat avontuurlijke dagen liften door het noorden van Turkije was ik verkocht. Iedereen stopt voor je, ze nodigen je bij hun thuis uit om te komen eten, slaapplekken worden aangeboden en ze rijden zo 40 km extra om je op de plek van bestemming te brengen, het is echt ongelofelijk. Uiteindelijk ben ik uitgekomen bij een paar studenten in Bolu. Hier heb ik weer even kunnen genieten van het studentenleven, deze gasten spraken allemaal redelijk Engels, dus het was weer even makkelijk met communiceren. Nadat mijn lever weer aardig wat te voortduren had gehad ben ik verder gegaan naar Ankara, de hoofdstad van Turkije. Deze stad is niet heel erg bijzonder, maar ik heb er wel een paar leuke dagen gehad gelukkig. Via Ankara ben ik verder gegaan naar Göreme oftewel Cappadocië, en deze plek is werkelijk fantastisch! Een landschap dat ik nog nooit eerder gezien had en elke morgen voor zonsopgang gingen er meer dan 100 luchtballonnen de lucht in, een geweldige ervaring om dat mee te maken.

Na wat heerlijke wandelingen door het landschap van Cappadocië en bij terugkomst biertjes nuttigen met de reizigers in het hostel was ik weer helemaal klaar om verder te gaan richting het zuiden van het land. Alleen eenmaal aangekomen in Adana begon ik ziek te worden… En dit heeft meer dan een week geduurd. Het was even flink kloten want aangezien er geen hostels waren en ik geen mensen lastig wilde vallen via couchsurfing, heb ik deze dagen doorgebracht in mijn tentje. Op een gegeven moment was ik er even helemaal klaar mee. En natuurlijk ging er nog meer fout… aan het begin van de avond had ik mijn tentje op een prachtige plek naast een rivier geplaatst. Alleen besloot deze rivier rond middernacht opeens te stijgen. Ik weet niet hoe, maar ik werd plotseling wakker en ik zag het water langzaam richting mijn tentje komen. In minder dan twee minuten heb ik mijn backpack in veiligheid gebracht, mijn tent uit de grond gerukt en voordat ik het wist stond ik al tot mijn knieën in het water. Daar sta je dan, midden in de nacht en half ziek met al je spullen. Ik ben op zoek gegaan naar een nieuwe plek en ik heb daar mijn tentje neergezet, ik lag nog geen minuut op mijn bedje of er stonden 4 straathonden te blaffen voor mijn tent en dat zijn geen kleine lieve hondjes, maar valse krengen. Kortom, een van de ergste nachten uit mijn leven. Na deze verschrikkelijke week kwam ik aan in Antalya waar ik maar een pension heb geboekt met ontbijt en een zwembad. Hier heb ik een paar dagen niks gedaan en mijn batterij weer opgeladen. Toen de batterij weer opgeladen was, heb ik een bus geboekt om weer terug te gaan naar de studenten in Bolu. Daar heb ik een paar dagen gekampeerd met de studenten en na dat avontuur ben ik samen gaan reizen met Marine, een dame uit Frankrijk, die ook op weg was richting het oosten. Samen met haar heb ik het laatste gedeelte van Turkijke gedaan en uiteindelijk na bijna twee maanden doorgebracht te hebben in het fantastische Turkije kwamen we aan bij de grens van Georgië. Via Batumi en Kutaisi uiteindelijk aangekomen in Tbilisi. En net als in Turkije zijn de mensen hier in Georgië ook ontzettend vriendelijk! Gemiddelde wachttijd voor een lift is onder de 5 minuten, het eten is ongelofelijk, het bier smaakt goed en niet geheel onbelangrijk, het kost allemaal niks. Oh en in Tbilisi heb ik ook afscheid genomen van Marine. Het was gezellig, maar ik heb toch besloten om straks alleen verder te reizen. Ik geloof dat samen reizen niks voor mij is, tenzij ik een hele goede klik heb met iemand. Momenteel ben ik bezig met mijn visum voor Iran, dit is veel bureaucratisch geneuzel, maar ik ga er vanuit dat ik volgende week mijn visum kan ophalen. Zodra ik het visum heb ga ik hiken door de bergen van Georgië en op 29 juli moet ik terug zijn in Tbilisi, want Mischa en Robin Meinema komen acht dagen hun vakantie met mij vieren. En hier kijk ik erg na uit!!

Zo dit was het eerst wel weer. Bedankt als je helemaal tot het einde hebt gelezen, want het was een lang verhaal en ik kan nog wel 100 andere momenten beschrijven, maar dan komt er nooit een einde aan. Jullie horen weer van mij wanneer ik Iran heb bereikt!

English version:

So there we are again! The last time you heard from me, I was still working in Austria with temperatures far below zero every day. At the time of writing I find myself in Tbilisi (Georgia) and the temperatures are on average 38 degrees above zero. The winter work adventure was beautiful, but also long! The first months I have been very entertained and I have experienced a lot. The last 3 to 4 weeks were long and heavy, the season was almost finished and everyone was done with it. Halfway through April I left Austria and I went back to Groningen by train. There I dropped my winter sports gear and spent a lot of time with my friends and family. After a week and a half I packed my backpack again and my dear mother dropped me in Leer with the car. From there I hitchhiked to Dresden, where I set up my tent behind a petrol station and the next day I came all the way to Bratislava. And after one night in Bratislava I finally arrived in Budapest! Here I spent a short week and after that I continued to hitchhike to Belgrade (Serbia), Skopje (Macedonia) and Thessaloniki (Greece). This was the city I left in December 2017 to work in Austria, so I was back where I had stopped my journey. After about a week and a half traveling through Greece, I finally arrived at the border of Turkey.

I must confess that I had prejudices about the country and the people, but after spending two days in Turkey these prejudices could go in the trash. What a wonderful people are Turks, everyone is so incredibly hospitable and wants to help you. After two days in a small town I continued to hitchhike to Istanbul. Normally I do not like big cities, but this is a city where I would like to come back again. It is a city with 20 million inhabitants and it is great! It takes you two or three hours to get from the beginning of the city to the center, but once you are in the center, it feels like a small, cozy city. And even here in this giant city people were incredibly friendly, helpful and hospitable. After I left Istanbul the hostels were gone, which meant I had to sleep a lot in my tent and through couchsurfing at people's homes. Especially through couch surfing I got to know the local people and learned some Turkish words, because English is not well-known in this country, it is difficult to find Turks who speak English. After some adventurous days hitchhiking through the north of Turkey, I was sold. Everyone stops in front of you, they invite you to their home to come to eat, sleeping places are offered and they drive 40 km extra to get you to the destination, it is really incredible. Eventually I ended up with a few students in Bolu. Here I could enjoy the student life again, the students all spoke reasonable English, so it was easy to communicate again. After my liver had some hard days, I moved on to Ankara, the capital of Turkey. This city is not very special, but I did have a few nice days. After Ankara I went on to Göreme or you can say Cappadocia, and this place is truly fantastic! A landscape that I had never seen before and every morning before sunrise, more than 100 air balloons went into the air, a great experience!

After some lovely walks through the landscape of Cappadocia and returning to drink beer with the travelers in the hostel, I was ready to continue my journey to the south of the country. Only once I arrived in Adana I started to get sick ... And this lasted more than a week. It was pretty shitty because since there were no hostels and I did not want to bother people through couch surfing, I spent these days in my tent. At one point I was completely done with it. And of course more stuff went wrong ... at the beginning of the evening I had placed my tent in a beautiful spot next to a river. Only this river suddenly decided to rise around midnight. I do not know how, but I suddenly woke up and I saw the water slowly coming towards my tent. In less than two minutes I brought my backpack to safety, my tent ripped off and before I knew it I was already in the water up to my knees. There you are, in the middle of the night and half sick with all your stuff. I went looking for a new place and I put my tent there, I was lying on my bed for less than a minute and then there were four street dogs barking in front of my tent and they are not cute little dogs, but big and scary dogs. One of the worst nights in my life.

After this terrible week I arrived in Antalya where I booked a guest house with breakfast and a swimming pool. Here I did nothing for a few days and recharged. When I was recharged, I booked a bus to go back to the students in Bolu. There I camped with the students for a few days and after that adventure I went to travel together with Marine, a lady from France, who was also on her way to the east. Together with her I did the last part of Turkey and eventually after spending almost two months in this fantastic country we arrived at the border of Georgia. Via Batumi and Kutaisi we finally arrived in Tbilisi. And just like in Turkey, the people here in Georgia are also very friendly! Average waiting time for a lift is under 5 minutes, the food is unbelievable, the beer tastes good and importantly costs almost nothing. Oh, and in Tbilisi I also said goodbye to Marine. It was fun, but I decided to travel alone again. I believe that traveling together is not for me, unless I click very well with someone. Currently I am working on my visa for Iran, which is a lot of bureaucratic nonsense, but I assume that I can pick up my visa next week. As soon as I have the visa I am going to hike through the mountains of Georgia and on 29 July I have to be back in Tbilisi, because Mischa and Robin Meinema will celebrate their holidays with me for eight days. And I’m really looking forward to it!

So this was it again. Thank you if you have read all the way to the end, because it was a long story and I can still describe 100 other moments without end. You will hear from me again when I reach Iran!